Instalacja Elżbiety Jabłońskiej pod tytułem „Ćwiczenia z pamięci” powstała w 2025 roku. Ściany i podłoga zostały pokryte pionowymi prostokątnymi kawałkami tektury. Na kartonowych tabliczkach wypisane są czarną farbą imiona i nazwiska organizatorów i organizatorek, twórczyń i twórców, biorących udział w pięciu edycjach Biennale sztuki Nowej, które odbywało się w latach 1985-1993 w Galerii BWA w Zielonej Górze. Nazwiska i imiona zajmują całą przestrzeń — ściany, rogi pomieszczenia, a nawet podłogę. Imiona i nazwiska zapisane są zarówno wielkimi literami, jak i zachowaniem indywidualnych charakterystyk – niektóre litery są grube i mocne, inne drobniejsze, delikatne, jakby nieśmiałe. Litery są odręczne, nieregularne, ale wyraziste. Napisy powstawały we współpracy z osobami studenckimi z Instytutu Sztuk Wizualnych Uniwersytetu Zielonogórskiego. Wśród nich odnaleźć można znane postaci polskiej sztuki współczesnej, jak m.in.: Zbigniew Libera, Ryszard Winiarski, Henryk Stażewski, Wojciech Kozłowski i wiele, wiele innych.
Na środku przestrzeni stoi drewniany stół roboczy — na nim leżą kolejne kawałki kartonu oraz pędzel i farba. Sugeruje to, że proces wpisywania nazwisk wciąż trwa, że lista nie jest zamknięta. Praktyka przepisywania nazwisk ma dla autorki wymiar medytacyjny, wywołuje wspomnienia związane z daną osobą. W kontekście wystawy istotne znaczenie ma akt ponownego, odręcznego przepisywania historii sztuki z podręczników, przekazów ustnych na trójwymiarową przestrzeń galerii, która zachęca do uruchomienia własnych wspomnień. Przypomina o ciągłości historii sztuki i o jej autorach i autorkach – często zapomnianych lub pominiętych. Tektura, materiał tani i nietrwały, staje się tu nośnikiem pamięci, a jednocześnie wyrazem tymczasowości i kruchości tej pamięci.