Pomieszczenie, w którym się znajdujecie to dawny magazyn oleju zlokalizowany w jednym z najstarszych budynków wzniesionych w początkach lat 30-tych na terenie Parowozowni Karsznice. Zgromadzone zostały tu archiwalne dokumenty, fotografie dyplomy i trofea sportowe będące świadectwem powstania i rozwoju kolejowego węzła Zduńska Wola Karsznice. Historia tego miejsca zaczyna się 17 lutego 1928 roku prezydent Ignacy Mościcki wydał zarządzenie, które upoważniało Rząd do budowy trasy od stacji kolejowej Herby przez Zduńską Wolę do Inowrocławia. Ustaliła ona ostatecznie kształt nowej linii od Katowic do Gdyni. W okolicach Zduńskiej Woli prace rozpoczęły się wiosną 1929 roku. Część tej trasy między Herbami Nowymi a Zduńską Wolą-Karsznicami oddano do użytku 9 listopada 1930 r. Pomimo oficjalnego otwarcia odcinka Karsznice-Inowrocław sama parowozownia w Karsznicach (budowana od przełomu 1930/1931 nie była jeszcze gotowa. Tylko 3 hale parowozów wykończono, a czwarta była dopiero w stanie surowym i służyła, jako magazyn. Pomimo niewykończenia wszystkich obiektów, wraz z otwarciem całej magistrali 1 marca 1933 powołano do życia parowozownię klasy III Karsznice. Posiadała ona wówczas na stanie tylko 3 parowozy (2 serii Tp 4, 1 serii Ty23), których głównym zadaniem było prowadzenie pociągów zdawczych do Zduńskiej Woli oraz pociągów roboczych i gospodarczych. Dalekobieżne składy tranzytowe nadal obsługiwały wyłącznie parowozownie w Tarnowskich Górach i Bydgoszczy
Budowę parowozowni zakończono po dwóch latach. Uruchomienie jej i oddanie do pełnej eksploatacji odbyło się 11 listopada 1933 roku podczas uroczystości poświęcenia, którego dokonał ks. Edward Dąbrowski ówczesny proboszcz parafii Marzenin, do której przynależeli mieszkańcy Karsznic. Pierwszym naczelnikiem parowozowni został Norbert Wieszałko, który swą funkcję pełnił do końca 1936 roku, kiedy to na jego miejsce przybył z Bydgoszczy Gracjan Wasilewski, który pełnił funkcję naczelnika do wybuchu wojny. Trzon załogi liczącej wówczas 90 osób stanowili pracownicy przeniesieni z podobnych jednostek w Bydgoszczy, Toruniu, Iłowie i Zajączkowie. Tuż przed otwarciem parowozowni 23 lutego 1933 roku przywieziono ich z Bydgoszczy specjalnym pociągiem, którym dostarczono również parowozy oraz kilka wagonów towarowych i osobowych. Oprócz tych delegowanych pracowników zatrudniono również szereg osób pochodzących z bardziej odległych miejscowości takich jak Nowy Sącz, Sarny, Równe i Nowogródek. W przeciągu jednego roku pomiędzy 1933 a 1934 rokiem liczba pracowników wzrosła z 90 do 124, a w 1939 roku zatrudnionych było już 800 osób. Pomimo stale rozbudowywanego osiedla bardzo mocno odczuwalne były braki mieszkaniowe, co zmuszało dyrekcje do zatrudniania maszynistów na stałe mieszkających w Bydgoszczy i codziennie dojeżdżających do pracy. Ciągła rozbudowa parowozowni połączona z wzrostem przewozów na magistrali spowodowała, że w 1937 roku zakłady zostały przeklasyfikowane z klasy III na Parowozownię kl. I. W tym czasie w parowozownia w Karsznicach posiadała już na stanie 47 parowozów w tym 43 z serii Ty 23. Do lipca 1939 roku liczba parowozów zdążyła jeszcze wzrosnąć do 68 sztuk.