To niewielkie pomieszczenie wyłożono wzorzystym dywanem. Jest ono odwzorowaniem saloniku mieszczańskiego. Urządzenie tego saloniku nawiązuje do pomieszczeń, które można było spotkać u drobnomieszczańskiej rodziny z pierwszej dekady dwudziestego wieku.
Pomimo wielokulturowości zduńskowolan możemy przypuszczać, iż przestrzeń dzienna niewiele różniła się od siebie w tej grupie społecznej. Zarówno właściciele fabryk, jak i bardziej zamożni mieszczanie, utożsamiali się z podobnym stylem, jaki panował w całej Europie, szczególnie w okresie odradzania się państwa polskiego. Różnice z pewnością znajdują się w strefie odzwierciedlającej rytuały religijne. Pozostała część saloniku jest podobna do ogólnej estetyki zduńskowolskich wnętrz.
Salonik jest otoczony monumentalnymi meblami z ciemnego drewna, które ustawiono przy trzech ze ścian. Dwa kredensy są miejscem ekspozycji drobnych przedmiotów dekoracyjnych i użytkowych (porcelanowe figurki, globus z czasów zaborów, kieliszki, szklanki, pudełko na cygara, popielniczkę czy ostrzałkę do brzytwy z 1911 roku), dewocjonaliów (są to lichtarze, metalowe i porcelanowe figurki, małe aspersorium, ryngraf czy repusowane tabliczki) oraz książek.