Chałupa z Radłowa, 1823 rok

Chałupa zwana dawniej „szpitalem”, pochodzi z północno-wschodniej części Śląska Opolskiego. Pierwsze zapisy źródłowe o budynku pełniącym funkcję przytułku w Radłowie datowane są na 1740 rok. Następne informują o bardzo złym stanie technicznym budynku, pochodzą z 1819 roku. W 1823 roku chałupę wyremontowano lub odbudowano na nowo i w tej postaci dotrwała do czasów współczesnych. Wnętrze podzielone na dwie duże izby, sień i trzy komory. Chałupa wybudowana z bali świerkowych i jodłowych z dachem pokrytym słomą. Drzwi wejściowe opierzane deskami w romb. Drzwi wejściowe ozdobione obite deseczkami. Od początku swego istnienia w Radłowie pełniła funkcję tak zwanego ”szpitala” dla potrzeb ludzi biednych, starych i niedołężnych. Ostatni lokatorzy opuścili ją w latach 50-tych XX wieku.

Obecna ekspozycja przedstawia wnętrze wiejskiego domu z lat 20. XX w. Postępująca w tych latach modernizacja wsi powoduje zmiany zarówno w układzie, jak i wyposażeniu wnętrz. Zmiany te następują zwłaszcza po 1924 roku, kiedy po zażegnaniu kryzysu wzrasta stopa życiowa społeczeństwa, a wieś zaczyna się unowocześniać.

W tym czasie przestaje obowiązywać również podział wnętrza na czarną i białą izbę. Rolę czarnej izby przejmuje kuchnia, w której ustawiano meble, stanowiące wiano wychodzącej za mąż dziewczyny. W skład kompletu, wykonywanego na zamówienie w zakładzie stolarskim, wchodził duży, najczęściej trzydrzwiowy kredens, tak zwany bifej, stół z krzesłami i taboretami ustawiany na środku kuchni, szafka na szczotki, pasty do butów, a także stojak lub szafka na miskę oraz wisząca półka, tak zwana romka na kubki i filiżanki.

W komorze za kuchnią przechowywano żywność i sprzęt gospodarstwa domowego: wirówkę do mleka tak zwaną centryfugę, lodówkę szafkową izolowaną od środka blachą, w której żywność chłodzono lodem umieszczanym w specjalnych komorach.

Znajdującą się po przeciwnej stronie sieni sypialnię gospodarzy wyposażono w komplet mebli fornirowanych, pochodzących z opolskiego zakładu stolarskiego, a wykonanych w latach 20. XX wieku. Do kompletu należą: dwudrzwiowa szafa, podwójne łóżka, bieliźniarka - wertiko, pełniąca również rolę domowego ołtarzyka oraz stół z krzesłami wyściełanymi skórą. Ozdobę pokoju stanowią tkaniny - haftowana makata nad łóżkami, muślinowa kapa i ażurowy obrus.

W komorze za sypialnią znajduje się skromnie urządzony pokoik „starej” gospodyni.