Kuźnia z Ziemiełowic, 1726 rok

Wzniesiona w 1726 roku, co potwierdza wyryty na nadprożu drzwi wejściowych napis „M P l W B Anno 1726 S F”. Budynek o konstrukcji zrębowej z mocno wysuniętym z przodu dachem, tworzącym obszerny podcień wsparty na trzech słupach wzmocnionych mieczowaniem. Dach dwuspadowy kryty gontem. Szczyt z wejściem na użytkowy strych, szalowany deskami pionowo.

W kuźni znajdują się urządzenia i narzędzia kowalskie pochodzące przede wszystkim z przełomu XIX i XX wieku. W kowalskiej robocie niezbędny jest ogień umożliwiający obróbkę żelaza, dlatego palenisko było najważniejszym urządzeniem w kuźni. Ze względu na niebezpieczeństwo pożaru zarówno piec, jak i ściany nad paleniskiem wykonane są z cegły. Z piecem połączony jest miech nadmuchujący powietrze do paleniska. Ważnym wyposażeniem każdej kuźni są kowadła – w kuźni z Ziemiełowic znajdują się dwa różnego kształtu kowadła: tak zwane bezrożne, powszechne jeszcze w XIX wieku i jednorożne, tak zwane rogate, z jednym rogiem stożkowym używanym do wykuwania i prac wykończeniowych. Specjalny przyrząd - róg kowalski, wysokości około półta metra, używany był do poprawiania kształtu pierścieni i małych obręczy. Do niezbędnego wyposażenia kuźni należały różnego rodzaju kleszcze i młotki. Kleszczami obracano żelazo w palenisku i przytrzymywano w czasie kucia na kowadle. Młotków spotyka się wiele rodzajów – od lekkich przecinaków, gładzików, przebijaków po cięższe młoty jedno- lub dwuręczne. Tak zwana dziurawnica spotykana przede wszystkim w większych kuźniach, wykonana jest z płyty żeliwnej, na jej powierzchni znajdują się są otwory o różnych wymiarach i kształtach. Służy ona jako matryca do formowania przedmiotów o różnych kształtach oraz wykonywania dziur. W kuźni znajdują się również urządzenia produkcji fabrycznej z okresu międzywojennego, służące do gięcia i kształtowania obręczy nakładanych na koła wozów tak zwana giętarka i spęczarka a także wiertarki, i urządzenia do precyzyjnego wycinania otworów w drewnianych kołach wozów.