Chałupa wyrobnicza z Wichrowa, około 1830 rok

Ze wsi, z której przeniesiona została do muzeum, znana była pod nazwą wachtyrka. Wszyscy kolejni właściciele i mieszkańcy chałupy byli zapewne wyrobnikami. Głównym ich zajęciem było pełnienie funkcji posłańca wiejskiego i stróża nocnego, stąd zapewne zachowana w pamięci ludzi nazwa chałupy (z niemieckiego: der Wächter oznacza stróża, strażnika).

Jest to chałupa typowa dla najbiedniejszej warstwy społecznej ludności wiejskiej północno-wschodniej części Śląska Opolskiego. Przy chałupie tej urządzono ogródek z uprawnymi ziołami i kwiatami o wartościach leczniczych. Za chałupą znajduje zrekonstruowany, najstarszy typ studni z cembrowiną z kamienia i z drewnianym żurawiem.

Chałupa z Wichrowa należała do rodziny wyrobniczej, bezrolnej. Została wybudowana w latach 1825-1830 prawdopodobnie własnoręcznie przez właściciela, na co wskazuje sposób budowy wykazujący słabe umiejętności ciesielskie, jak i użyte różne rodzaje gorszej jakości drewna. Należy przypuszczać, że właściciel gromadził materiał przez długie lata, uzyskując go zapewne jako zapłatę za wyrobniczą pracę. Chałupa została wybudowana poza wsią na nieużytkowanej skarpie. Wejście do sieni i komory budynku umieszczone jest w ścianie bocznej. Budynek jest jednotraktowy, szerokofrontowy, z wejściem do sieni i komory umieszczonym w ścianie szerszej. Dach kryty słomą na gładko. Wnętrze jest podzielone na sień, izbę znajdująca się z prawej strony sieni oraz komorę. W sieni wybudowano komin murowany z kamienia na zaprawie glinianej, służącym jednocześnie jako wędzarnia. W izbie znajduje się piec piekarski z kominkiem i okapem, wymurowany z kamieni, w którym wypiekano chleb jeszcze do 1950 roku.

Wyposażenie z końca XIX wieku stanowią oryginalne meble, użytkowane przez właścicieli chałupy do lat 50. XX ieku. Na wyposażenie izby składają się m.in. ława narożna – tzw. grunta, kredens - polica, półka wisząca – listwica i łóżko na wysokich nogach, nad którym wisi szereg oleodruków o treści religijnej. W sieni znajduje się kij wachtyrski, związany z wykonywaną przez właściciela chałupy funkcją wiejskiego stróża.