Chałupa z Dąbrówki Dolnej, 1827 rok

Wybudowana została na początku XIX wieku, na co wskazuje wycięta na jednej z belek stropowych izby inskrypcja w języku polskim mówiąca o gospodarzu, budowniczym i roku budowy chałupy: „ Budowano w imie Pańskie w imie troice Przenaiswietsei Oicza i syna i ducha S. Walek Welna dał Budować RO. Pań. 1827 Budował Maciek Pośch z Libnej dnia 19 Lipnia”.

Jest to budynek szerokofrontowy, z centralnie umieszczonym kominem, zajmującym całą szerokość sieni. Wnętrze komina odgrodzone od sieni drzwiami dawniej pełniło funkcję pomieszczenia do gotowania potraw a w okresie późniejszym - wędzarni oraz składu narzędzi gospodarczych. Chałupa składa się z dwóch obszernych izb, czterech komór i sieni. Z prawej strony sieni znajduje się tak zwana izba czarna czyli kuchnia, wyposażona w piec piekarski. Z lewej strony sieni – tak zwana biała izba, gościnna, z ceglanym otynkowanym piecem do grzania. Przy piecu dobudowane małe palenisko do oświetlenia wnętrza izby. Dach dwuspadowy, ze ściętym ukośnie szczytem tak zwany „naczółkowy”. Drzwi wejściowe półkoliste z ozdobnie wyciętym nadprożem.

Wnętrze chałupy urządzone jest w sposób charakterystyczny dla końca XIX wieku. W obu izbach sprzęty ustawione są w sposób tradycyjny, charakterystyczny dla wsi śląskiej z końca XIX wieku. W układzie tym w rogu izby znajdował się duży piec, po przekątnej pieca, w „świętym kącie” stół z ławkami i drewnianymi krzesłami tak zwanymi. „zydlami”, zaś w rogu na wprost pieca ustawiano łóżko i kołyskę. Za futryną drzwi wejściowych stawiano niewielki kredens kuchenny lub szafę. Ozdobą obu izb były obrazy, głównie o tematyce religijnej, które wieszano na narożnych ścianach nad stołem i łóżkiem.