Chałupa z Kozub, 1850 rok

Wzniesiona została w 1850 roku. Potwierdzeniem jest data wycięta na jednej z belek stropowych w izbie. Wnętrze budynku podzielone jest na sień, dwie izby i trzy komory. Budynek zbudowany w konstrukcji zrębowej, z dwuspadowym dachem krytym słomą.

Wieś Kozuby położona jest w północnych regionach województwa opolskiego, gdzie w latach po drugiej wojnie światowej część rodzin mieszkała jeszcze w drewnianych budynkach. W związku z tym w chałupie tej w Muzeum odtworzono wnętrze domu wiejskiego z lat 50. XX wieku.

Nasilające się w latach powojennych kontakty ludności wiejskiej z miastem, wpływały w zasadniczy sposób na tradycyjną kulturę ludową. Powszechna chęć podniesienia standardu życia powodowała przejmowanie wzorców życia miejskiego, co uzewnętrzniało się m.in. w sposobie wyposażania i modernizacji wnętrza domów. W kuchni, która straciła funkcję pomieszczenia sypialnianego, uwagę zwraca trzydrzwiowy kredens z przeszkloną nastawą tzw. bifej, a także stół z wysuwanym blatem, w którym znajdują się otwory na miednice. W większych kuchniach pełnił on rolę stołu pomocniczego, ustawianego oprócz stołu jadalnego. Spotykane wcześniej na wsi śląskiej haftowane ręcznie makatki i zasłonki, zawieszane nad szafkami i na półkach, upowszechniły się po 1945 roku, przeważały jednak wyroby produkcji fabrycznej, co widać w wystroju pomieszczenia. Obok kuchni znajduje się niewielka spiżarnia, w której przechowywano zapasy żywności, naczynia i drobny sprzęt gospodarstwa domowego.

W sypialni znajduje się komplet mebli sypialnych, na który składają się podwójne łóżka, ustawione obok łóżek szafki nocne, trzydrzwiowa szafa oraz toaletka z lustrem. W nogach łóżka ustawiono łóżeczko dziecinne. Na wsiach łóżeczka upowszechniły się na początku lat 40. XX wieku, kiedy weszły w skład wyprawki państwowej.

W komorach obok sypialni urządzono pokoiki dla dzieci i starych gospodarzy.