W latach 1551-1561 Jan Brochowski wojski warszawski wybudował obok swojej siedziby kościół-twierdzę. Monumentalne ceglane mury, trzy wieże-baszty ze stanowiskami strzelniczymi połączone gankiem strzeleckim, biegnącym nad nawami bocznymi. Kominek i studnia w zakrystii. Teren otoczono murem ze strzelnicami i czterema piętrowymi bastionami , mała furta dla wejścia. Istniejące do dziś starorzecze Bzury, pełniło rolę fosy. Architektem i budowniczym był Jan Baptysta z Wenecji, włoski murator osiadły na stałe w Płocku, budowniczy warszawskiego barbakanu i kilku kościołów na Mazowszu. Po śmierci kolatora budowę kończyła żona i synowie. Kościół otrzymał renesansowe zdobione polichromią sklepienie, „całe ściany ozdobne” i ołtarze „pięknej snycerskiej roboty”.
W 1661 roku po bezpotomnej śmierci właściciela Brochów działem spadkowym przechodzi na Agnieszkę Lasocką z domu Brochowską, żonę Olbrachta Adriana Lasockiego herbu Dołęga. Zachowała się wmurowana w filar tablica fundacyjna. Oto jej treść w przekładzie z języka łacińskiego: „Niegodny grzesznik Olbracht Adrian Lasocki, sędzia ziemi wyszogrodzkiej. Roku 1665 dnia 28 sierpnia ten, swojej kolacji kościół chylący się do upadku z powodu starości z pomocą Wielebnego Zygmunta Załęskiego, tegoż miejsca prepozyta, gruntownie odnowił i na konserwację wieś Plecewice tej Bazylice, za zgodą Rzeczypospolitej, na wieki wcielił. Módl się za niego.” Po Powstaniu Styczniowym 1863 roku, ukazem carskim, Kościołowi zabrano, przyznane przez Sejm Walny Koronny w 1667r. jego uposażenie – wieś Plecewice. Odtąd przy remontach mógł liczyć jedynie na okoliczne ziemiaństwo, a gdy i ich zabrakło – stał się beneficjentem Skarbu Państwa.
Tekst przepisany z Konstytucji Sejmu Walnego Koronnego z 1667 roku dotyczący opatrzenia kościoła brochowskiego, oryginał Konstytucji znajduje się w Bibliotece Diecezjalnej w Łowiczu.
Katastrofę przyniosła mu pierwsza wojna światowa. Front zimą 1914/1915 przebiegał przez Bzurę. Wielomiesięczny ostrzał niemieckiej artylerii zmienił świątynię w ruiny. Uznano to za „najboleśniejszą stratę naszego dorobku kultury”. Wystrój wnętrza został zniszczony bezpowrotnie, ale bryłę kościoła odbudowano w latach 1924-1929. Podczas drugiej wojny nie ucierpiał tak strasznie. Bitwa nad Bzurą we wrześniu 1939 zabrała wiele istnień, lecz zniszczenia poczynione w kościele zostały usunięte w latach 1947-1949, szczerby na baszcie pozostały dla pamięci pokoleń.
Przez lata Polski Ludowej kościół ulegał stopniowej, lecz zauważalnej degradacji i parafia nie była w stanie temu zapobiec. Dach groził zawaleniem, a brak rynien zawilgacał mury. Pojawiły się szczeliny i rozszerzały pęknięcia murów, pęczniały zawilgocone tynki, wokół ścian i filarów woda wysychała dopiero latem, przeciekały żelazne skorodowane okienne ramy, straszyły zbrojone siatką szyby. Wycieczki skrzętnie omijały Brochów, miejsce zakazane i zapomniane. Wreszcie sześcioletnie starania proboszcza o sfinansowanie remontu, koniecznego dla zachowania zabytku, ze środków Skarbu Państwa przyniosły w 1990 roku efekty w postaci zgody ówczesnego Ministra Kultury i Sztuki Marka Rostworowskiego na 100% sfinansowanie przewidzianych zadań. Niestety ciągłe zmiany na stanowiskach w ówczesnym czasie i konieczność ponawiania tych samych próśb nie pozwalały na ciągłość prac, więc trwały, z przerwami, 9 lat. Prace konserwatorskie zakończono w 1999 roku.